miércoles, 6 de octubre de 2010

Recopilando.

Era un tarde calurosa del mes de julio, se encontraba solitario sentado en las rocas del mar, observaba el horizonte con entusiasmo, el sol se estaba poniendo, y el cielo tenía un tono anaranjado. Marc pensaba en muchas cosas, pero no se paraba a pensar en ninguna en concreto, ninguno de los pensamientos que pasaban por su cabeza tenían el mayor sentido, hasta que en ese momento se acordó de Amanda, ella era la persona por la que Marc no dormía, pensaba siempre en ella antes de dormir, al levantarse, siempre pensaba en ella...
Pero ese amor no era correspondido por ella, a ella le gustaba otra persona y Marc lo sabía, Amanda había sido su novia en los anteriores seis meses, pero desde que su relación se acabo nada volvió a tener ningún sentido para él, desde aquel día nada era del color que quería que fuese, todo era de un tono oscuro. En aquella tarde de Julio nadie más volvió a saber nada de Marc, acabo con todo el sufrimiento que le corrompía por dentro.

2 comentarios:

  1. A Joan li haguera agradat explicar-li més clarament l’error de l’ideal que ens han venut sobre la bona vida, com si aquesta no implicara moments de dolor, sovint insuportables, conseqüents a la felicitat. Voldria haver-li dit que si les pedres no pateixen no és perquè siguen inertes, sinó perquè no saben el que es perden en no viure; que l’estabilitat és ofici de pedres, de morts vivents incapaços d’entregar-se als plaers vitals i que potser acaben en dolor, però que fan que la vida valga la pena. Qui viu com una pedra no viu; qui plora ho fa pel que ha viscut i podrà tornar a viure.

    “ALREDEDOR de la hembra solar aún sigue girando oscuro el universo”.
    José Ángel Valente.

    ResponderEliminar
  2. Yo creo que una vez que la "buena vida" ha sido disfrutada por alguna persona es difícil de deshacerse del ideal de vida que ha mantenido durante ese tiempo, si ha disfrutado en exceso, tal vez como en esta historia no pueda salir adelante. Pero esto me hace ver una cosa, este texto lo escribí hace algo así como dos años, me encontraba en un momento de mi vida muy bueno, por no decir genial, así que escribí esto, ahora mismo si tuviese que escribir algo, seguramente no acabaría así. La vida es una continua caída con su posterior alzamiento para un nuevo disfrute. Y en este texto como bien has citado: "Qui viu com una pedra no viu; qui plora ho fa pel que ha viscut i podrà tornar a viure." En este texto el personaje es una piedra, pero ahora mismo seria la persona que lloraría para volver a disfrutar, porque en mi cabeza ahora mismo, no existe un final.

    ResponderEliminar