jueves, 2 de diciembre de 2010

Sociedad

Sociedad... que escribir sobre esta sociedad, principalmente se podría hablar de la creación de buenos ciudadanos políticamente hablando, esos ciudadanos que rechazan las preguntas filosóficas que le surgen, que se mueven por la vida guiados por unos axiomas( es algo que se acepta sin demostración, como punto de partida) somos seres humanos protegidos por esto, por esta razón rechazamos las preguntas filosóficas, realmente los seres humanos actualmente y desde mi punto de vista, creo que no nos cuestionamos nada, somos "correctos" aceptamos lo que nos dicen sin más, pero yo creo que de esta forma nunca podremos llegar a ser felices, simplemente porque estamos haciendo algo que nos marcan, que nos imponen de cierto modo, ejemplo de esto pueden ser lo estudios; recuperando algo de la entrada anterior, si no hacemos lo que nuestros familiares quieren estamos decepcionando, pero... ¿por qué? simplemente porque tienen unos ideales de lo que es un "buen ciudadano" estudios... quieren que lo mejor para ti, eso es algo que yo no pongo en duda, pero porque no te dejan la libertad de elegir lo que realmente quieres, vale que existe libertad sin duda, pero esa libertad no es como debería de ser, de alguna manera tu puedes tomar una decisión y que tus familiares te digan que te apoyan, pero, ¿realmente están totalmente de acuerdo con la decisión que has tomado? creo que no... siento decirlo, pero alomejor no siempre te apoyaran, tal vez haya siempre una desaprobación hacia dicha elección.

Hablemos ahora de otro factor social, un factor social un tanto interesante, es algo que siempre he dicho, y es que en esta sociedad no se puede ser nunca una buena persona, acaso los políticos lo son, o creéis que simplemente piensan en sus propios intereses, creéis que la gente no se vende por sus propios intereses sin importar lo mas mínimo la repercusión en tantas y tantas familias que existen en este mundo? Vivimos en un mundo de avaricia sin duda, un mundo en el que los sentimientos no importan... si, un mundo en el que las emociones van desapareciendo poco a poco cuando pasa el tiempo... tal vez dejaremos de sentir, ahora lo dudo, pero... alguna vez llegara el momento en el que no nos importe nada y solo pensemos en nosotros mismos, simplemente para sobrevivir.
Un consejo, aislaros de todo, pero eso sí, siempre con un limita, preguntaros el porqué de las cosas, tal vez os llamen locos o incluso que te "emparanoyas" pero creo que es la única forma de hacer lo que realmente quieres. Lucha por lo que quieras y que nadie te diga que no puedes hacer, es mas, ríete en la cara de ese que te dijo que no serias capaz.
Un cordial saludo queridos lectores.

8 comentarios:

  1. Sería tan bello vivir en un mundo sin tiempo, sin números, sin posesiones, sin bienes ni pérdidas, sin un concepto del bien ni del mal, en el que todo fuera puro sentimiento... Pero es tan... imposible... No se, pienso que somos un tumor, un cáncer que ha de ser erradicado, que tal vez el mundo debiera estar habitado por almas ligeras, flotantes, que sueñan y respiran... A veces me pregunto el por qué de nuestra existencia. Jamás habrá respuesta a esa pregunta creo yo.
    PD: Ese mundo bello también sería sin Justin Biebers, sin Disney en definitiva, sin chonis ni canis y un largo etc xD

    ResponderEliminar
  2. No te quejes que ya soy tu seguidora!pronto pondre el mío en marcha jajaja besos!

    ResponderEliminar
  3. respecto al comentario de alber quita lo que quieras pero deja en paz a justin bieber!!! jajajajaja ya podriais pareceros! :)

    ResponderEliminar
  4. No penseu que esteu identificant el bé amb els sentiments? No crec que siguen el mateix. De fet, no hi ha sentiments abominables?

    ResponderEliminar
  5. No se si lo dirás por algo que habrá escrito Victor o por mi comentario. Sea como fuere, por supuesto que hay sentimientos abominables. Es más, en ese mundo de solo sentimientos habrían infelices en igual medida o mayor que de felices. Yo me refiero a que lo despreciable de esta nuestra vida en este "nuestro" mundo, para mi, claro está, es que basemos estas vidas en todo lo material que en este mundo habita. No se si me explico o si no estoy expresando mis ideas del todo bien. Hace mucho que puse el otro comentario y mi cabeza cambia de parecer día si día no. Hay una idea que siempre me ha gustado utilizar desde que vi la película de Wall-e, y es la de los humanos que han destruido el planeta Tierra y viven en una nave por el espacio sentados en sillones motorizados y con una pantalla enfrente de sus narices. Aislados de ellos mismos, sin ningún tipo de relación. Ese es el lado despreciable para mi (entre otros) del ser humano -Siempre la comodidad se antepone a todo y hay veces que lo material es más importante- No se si tiene mucha relación o no... pero los sentimientos, en este caso, y volviendo con el tema que Victor decía, sería una de las cosas que se dejan de lado muchas veces.
    Espero que tenga sentido, auqneu ahora no me juego la asigantura de filosofía xD

    Me ha sorprendido tu visita a este blog Jaume, siento responder en castellano, me he acordado ya casi al final.

    Respecto a lo de Justin Bieber. No es Justin el problema, sino DIsney y la visión del mundo que da.

    ResponderEliminar
  6. Me he puesto a pensar y no creo que fuera un problema de felicidad a lo que te referías Jaume. He pensado en los pederastras o en el simple odio.
    Aún así "mi mundo" sería un mundo habitado por almas, puro polvo sin forma, sin prejuicios, sin bienes que ganar o perder, sin edades... Tan solo sentimiento, los más bonitos y los más feos. Es que es un poco abstracto... es una idea que fluye por mi mente sin sentido xD

    Gracias por leer de todas formas.

    ResponderEliminar
  7. Potser la sensació que tenim i comparteixc amb vosalters és que al nostre món, i nosaltres també, tenim por de les emocions. Generalment les reprimim, no només davant els altres, sinó també davant de nosaltes mateix. Però resulta que la repressió no es viable ad infinitum, i en la mesura en que els hem negat i retallat, acaben eixint d'alguna forma violenta -com explotant d'una olla de pito, i pense també en el conte de l'altre dia-, o en forma de malalties -també físiques-, o en forma d'obsessions -vigorèxia, anorèxia, Belén Esteban-. Potser els sentiments abominables siguen el resultat d'haver-ne negat els altres. I potser els hem de reonèixer i donar cabuda d'alguna manera, canalitzar-los i fer-los públics, siga manifestant-los obertament als altres, siga manifestant-los subtilment a través de la creació més o menys artísitca: lectures i escriptures, pintures i fotografies, blocs, caps de setmana, concerts,... Per què vivim una societat d'individus que necessita de l'alcohol i altres drogues -els caps de setmana alguns, altres diàriament- per a sobreviure?

    Bé, no sé si me n'ha passat.

    Salutacions a tots

    ResponderEliminar